Heimwee
25 februari 2014 - Baras, Filipijnen
Heimwee... Al uren lig je naar het plafond te staren. Het enige waar je aan kunt denken is thuis thuis en thuis. De gedachten blijven je lastig vallen, en zijn niet weg te slaan. Hoezeer je ook probeert aan iets anders te denken, het lukt niet. Het voelt eenzaam. Het is een stressreactie van het lichaam. Gelukkig verdwijnt het weer als je thuis bent. Kenmerkend aan heimwee is dat het meestal niet continu aanwezig is. Ik heb het vooral 's nachts. Ik slaap maar zo'n twee à drie uur per nacht. Dus al heel veel gelezen om m'n gedachten te verzetten. Het is inderdaad voor het gemis aan thuis en geen contact kunnen hebben omdat er geen wifi is. Vandaar mijn besluit om morgen woensdag met de fotografe en een vriendin, Paulien, mee terug te vliegen naar NL. Dat wil niet zeggen dat ik niet genoten heb. Ik heb me verwonderd of de prachtige plekjes die we gezien hebben. We zijn de afgelopen week vaak meegenomen naar bijzondere plekken bij bijzondere mensen waar je anders als toerist nooit komt. Ik heb genoten van de kinderen en denk dat ik een bijdrage heb kunnen leveren middels het materiaal wat ik heb meegenomen. Vanuit NL beloof ik te blijven ondersteunen via mail. Kortom ik heb het écht 'gevoeld'. En voor mij is het tijd om naar huis te gaan. Naar m'n mooie meisjes, familie en alle lieve mensen om me heen. Ik ben dankbaar en blij met deze mooie ervaring en ook trots dat ik toe heb durven geven aan mijn verdriet en enorme hang naar m'n veilige thuis. Was 't dan toch te veel impact?! -x-
Jij volgt je hart en dat is goed.
Heel veel sterkte met het afscheid nemen van al die hulpbehoevende mensen.
Liefs, Els.
En ik weet zeker dat de kinderen heel blij met je waren!
Maar heimwee is erg, en vooral naar alles wat je dierbaar is.
Een fijne terugreis dikke kus Jacqueline
En geniet een ervaring rijker van thuis.