Laatste dag, een dag met een lach en een traan...

Het is heerlijk om op te staan, na weer een ontzettend warme nacht in ons slaaphok, en te beseffen dit wordt de laatste dag... Na weer een gezond en super lekker ontbijtje met veel mango's, want die zijn hier écht zo onwijs lekker, op naar Bahay. De ochtenden zijn daar lang. De meeste kinderen zijn naar school, alleen de kleintjes en de kinderen die nog niet ingeschreven zijn zijn thuis. Die doen wat klusjes en ze spelen en hangen wat. Ik heb ze een liedje aangeleerd, in de maaneschijn. Ze zingen bijna de hele dag dus deze is welkom ;) Daar zijn we in de ochtend druk mee. Helaas is NL nog niet wakker wat inhoudt nog geen contact. Lunch is rond 12. Er is altijd rijst wat al om 11 uur klaar gezet wordt op borden in de groepen. En daarnaast hebben ze vaak een kommetje met een soort waterig boillonnetje met daarin een klein stukje kip of vis met een klein stukje van een aardappel. That's it. De kinderen eten alles wat ze krijgen en als er over is b.v. van mij dan heeeeeel graag eten ze dat ook. Ik denk niet dat ze écht honger hebben maar ik vind het eten eenzijdig en voor sommige grote kinderen wel weinig.  Deze maaltijd hebben ze drie keer per dag. Ik heb het nu een aantal keer meegegeten en moet zeggen dat het best te eten is maar zo karig. (Doet je heel erg beseffen wat wij wél hebben, en deze kinderen hebben het in verhouding al heel erg goed. Maakt me nederig). Daarna zijn we door Angel de broer van Arlene uitgenodigd om mee te gaan naar zijn vriend. Die woont langs een rivier de bossen in. De man is van de Pigmee stam. Wat een bijzondere ontmoeting is dit. De man komt aanlopen met een stok. Oud en verweerd met een kracht in zijn ogen en vooral ook een rust een soort weten en vertrouwen. De vriendschap tussen deze twee mannen is ontroerend en zo liefdevol. ( zie foto's) we hebben een middag bij hem en zijn vrouw in zijn 'dorpje' gezeten. Onderweg nog een serenade van een aantal kinderen gekregen. Wat een gouden randje heeft dit bezoek. Bij terugkomst in Bahay is het feest. Een (rijke) Filipijnse dame viert haar verjaardag bij de kinderen in Bahay Aurora. Een drukte van jewelste en heel veel eten. KFC voor de kinderen. Die eten totdat je ze kunt rollen. En heel veel kadootjes. Bellenblaas, schooltassen en nog wat klein spul. We waren verbaasd omdat de kinderen er nu heel netjes uitzien zonder gaten in hun kleding. Meisjes met keurig haar en de jongens waren ineens gekortwiekt. Alle kinderen hebben luizen dus een geschoren koppie voor de jongens zou altijd veel beter zijn... Dat gaf mij wel een beetje te denken. Dat ze met zo'n bezoek ineens moeten 'opzitten'.  Ik hou van de authenciteit van kinderen, maar begrijp aan de abdere kant ook dat ze zich zo moeten profileren omdat ze leven van giften. Dubbel... 's Avonds is er een afscheid voor ons. Dansjes, muziek en veel plezier. Natuurlijk ook een traan want het is hartverwarmend. Daarna zijn wij uitgenodigd voor een heerlijk diner bij Arlene. En dan de laatste keer opgevouwen in Uwes z'n home made auto terug naar huis. Bahay Aurora bedankt voor de onvergetelijke 10 dagen. Ik heb genoten ondanks heimwee. En heb kunnen ervaren dat de filipijnse mensen hartelijk zijn ondanks de ellende waar ze vaak in leven. Het is een onvergetelijke reis geworden. Heel bijzonder met een lach en een traan...